China: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
(WT-nl) 3wisemen (overleg | bijdragen)
k paar tikfouten (Import from wikitravel.org/nl)
typos en link fix (Import from wikitravel.org/nl)
Regel 525:
===Winkelen===
 
Behalve in hotels worden kredietkaardenkrediet-kaarden zelden aangenomen, en voor de meeste verkopen betaal je contant. Wees op je hoede voor [[zakkenrollers]].
 
Veel winkels hebben een betaalterminal voor Chinese bankkaarten; normaal werken deze niet voor buitenlandse kaarten. Als je langere tijd in China wil verblijven en redelijk wat geld moet spenderen, open je beter een rekening bij een Chinese bank.
Regel 531:
Als er op het artikel al een prijs afgedrukt staat gaat het normaal over de toonbank voor dat bedrag, of ietsje eronder, maar er is meer ruimte om af te dingen als er niks vermeld staat. Tenzij je in een winkel staat met geafficheerde prijzen, is het net de bedoeling dat je gaat afdingen, al kan dat meer resultaat hebben als je een vriend uit de streek aan het woord laat. Verkopers rekenen namelijk de laagste prijs aan de plaatselijke bevolking (die het dialect spreken), dan iets meer aan de andere Chinezen, en het volle pond voor buitenlanders. Hou er wel rekening mee dat sommige lokale mensen uit de meer gegoede middenklasse misschien niet zo hard willen staan afdingen als je had gehoopt.
 
Veel toeristen hopen een antiquiteit op de kop te tikken, en rondsnuisterenrondsnuffelen op de vlooienmarkt is een leuke ontdekkingstocht. Bedenk wel dat de absolute meerderheid van de "antieke" koopjes gewoon namaak is, hoe authentiek het er allemaal ook mag uitzien. Het is aan te raden om geen stevige bedragen op te souperen, tenzij je absoluut weet waar je mee bezig bent — beginners worden zo goed als zeker gerold.
 
====Afdingen====
Regel 537:
Tijdens het afdingen op de prijs kan de lokale bevolking een "harde stijl" hanteren die voor buitenlanders misschien onbeleefd overkomt (zoals negatieve uitlatingen over de kwaliteit van de waar). De hele discussie blijft echter sereen — hysterische toestanden op z'n Monty Pythons halen weinig uit.
 
Een toerist veel te veel laten betalen is voor elke verkoper natuurlijk de kunst. Om een nauwkeurig idee te krijgen van de prijs, kies een voorwerp dat je wel wil kopen en dat meerdere winkeltjes aanbieden. Begin met een absurd lage prijs (pakweg 1 tot 5 procent van de vraagprijs), en als het obligate "Nee, ben je gek?" antwoord komt, bekijk het nog eventjes en loop dan verder. De verkoper zal dan een steeds lagere prijs naroepen, een bedrag dat zakt naarmate je verder weg loopt. OnthouOnthoud het laagste bedrag dat werd aangeboden (in het beste geval wordt dat zelfs je "belachelijk lage" prijs), en stop aan het volgende winkeltje, waar je de procedure herhaalt te beginnen met 50 tot 75 procent van het laagste aanbod van zonet. Uiteindelijk kom je dan toch op een aanvaardbare prijs uit. In het beste geval kan je op obsceen lage bedragen uitkomen, maar maak geen misbruik van je overwicht! Veel mensen moeten namelijk overleven door een fatsoenlijke marge te rekenen aan toeristen. Het kan nooit geen kwaad om iets meer te betalen dan de absolute bodemprijs; een klein bedrag voor de toerist kan een wereld van verschil maken voor een arme handelaar wiens kost en inwoon maandelijks meer bedraagt dan je hele aankoop bij elkaar.
 
Zie ook [[Gids voor Afdingen]].
 
Tijdens de koopjes periode staan er bij ons overal percentages op de ramen, die aangeven hoeveel er van de prijs af gaat. In China is het net andersom, daar adverteren ze wat er nog overblijft na de korting. Als je wil profiteren van solden moet je dan ook op zoek naar het karakter 折 (''zhé''). Een korting van 20% bijvoorbeeld wordt aangegeven met 8折.
Regel 555:
Blijkbaar circuleren in China nogal wat '''zilveren munten'''. In de 19e eeuw gebood de keizer dat buitenlanders hun zijde en thee cash in zilver moesten betalen, zodat er honderden zilveren dollars uit Mexico, de VS, Frans Indonesië, China en andere contreien toestroomden, de meeste uit de periode 1850-1920. Helaas is wat daar nu nog van aangeboden wordt hoofdzakelijk namaak, zeker in toeristische streken.
 
Zaken van '''grote wereldwijde merken''' kunnen namaak zijn, vooral dure sportartikelen zoals loopschoenen of golf clubs. Dit betekent niet dat deze allemaal namaak zijn, de grote multinationals zijn ook in China aanwezig. Sommige artikelen zijn echter ofwel ongeauthoriseerdniet-geautoriseerd, ofwel ronduit namaak. Waar komen die spullen dan vandaan?
 
* In de meest voorkomende variant krijgt een Chinese firma het order om pakweg 100.000 T-shirts te leveren aan "DuurMerk". Ze moeten er sowieso enkele te veel maken want een bepaald percentage zal niet aan de kwaliteitsnormen voldoen. Laten we zeggen 105.000? Waarom niet, maak er meteen 125.000. De overschot gaat toch vlot van de hand; het zijn namelijk echte DuurMerk spullen. En dus komen 25.000 T-shirts op de Chinese markt — sommige met een fabrieksfout, maar de meeste van perfecte kwaliteit — maar dan zonder de toestemming van DuurMerk. Voor de toerist zijn dit buitenkansjes — als je even goed oplet of je geen exemplaar met fouten vast hebt, heb je precies hetzelfde artikel in de hand dat door DuurMerk wordt verkocht voor een veel hogere prijs.
 
* Daar stopt het verhaal echter niet. Als de fabriekseigenaar wil bijklussen, laat hij de machines gewoon nog eventjes langer draaien. DuurMerk kijkt intussen niet meer mee over de schouder om de kwaliteitsgaranties te controleren, en dus kan er hier en daar nog wat bespaard worden — gooi het DuurMerk logo erop, en de winst is verzekerd. Afhankelijk van hoe kort de productie door de bocht gaat kan het nog de moeite lonen om deze spullen te kopen, maar hoe dan ook krijg je niet de kwaliteit die je van DuurMerk mag verwachten.