China: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
RomaineBot (overleg | bijdragen)
Leopard (overleg | bijdragen)
k cosmetisch
Regel 47:
*Staren: courant in zowat het hele land. Meestal is er niks meer aan de hand dan welgemeende nieuwsgierigheid, vijandigheid is zo goed als uitgesloten.
*Luide conversaties, discussies of ruzie op straat: dit alles komt erg vaak voor, soms op een ongepast moment of ongepaste plaats. Voluit knokken met fysiek geweld komt minder vaak voor, maar wil toch nog wel eens gebeuren. Als je toevallig in de buurt bent, kom dan niet tussenbeide.
*Duwen, trekken en anti-aanschuivenantiaanschuiven: meestal het geval zodra ergens een fatsoenlijke wachtrij dreigt te ontstaan, vooral aan een stationsloket.
*Algemene minachting voor lokale en/of nationale regels — vooral dan een eventueel rookverbod.
 
Regel 63:
 
China is een gigantisch land met oneindig veel plaatsen om te verkennen. Tijdens vakanties echter zijn tickets voor om het even wat moeilijk te krijgen, en gaan de hotelprijzen door het dak. Het kan behoorlijk lastig zijn om ergens een plekje te bemachtigen, vooral als de reis horizontaal verloopt, van het verre westen van China naar de oostkust of terug.
{{infobox|Chinees Nieuwjaar|* 2007 - 18 februari
* 2008 - 7 februari
* 2009 - 26 januari
* 2010 - 14 februari}}
 
China heeft drie grote jaarlijkse vakanties:
Regel 91:
Toen westerse handelsschepen China bereikten in de zestiende eeuw was China hen dan ook niet meteen gunstig gezind. De keizer liet enkel handel toe via Canton (Guangzhou) en dan nog mits een waaier aan beperkingen. De eerste westerse basis was de kolonie van Portugal in [[Macau]], nabij Canton.
 
Rond de negentiende eeuw hadden meerdere westerse grootmachtengrote mogendheden hun stukje China in bezit, en was handel de orde van dag. Westerlingen vonden China corrupt en decadent, terwijl Chinezen de westerlingen dan weer als gierig en verwerpelijk zagen. Beiden hadden op zijn minst een punt.
 
In diezelfde eeuw was China meermaals een strijdtoneel.
Regel 104:
Na de oorlog in 1895 zette Japan z'n imperialistische verovering voort doorheen Azië, en veroverde tegen eind de jaren dertig een groot stuk van China, te beginnen met de invasie van Mantsjoerije in 1931. Intussen had China ook nog andere problemen, zoals onrust onder de bevolking en ernstige hongersnood. De communisten van Mao Zedong en de Kuomintang (de door Sun Yat Sen opgerichte partij) van Chiang Kai Shek gingen geregeld met elkaar op de vuist op het moment dat ze beter Japan het hoofd hadden geboden. Daar kwam nog bij dat allerlei plaatselijke krijgsheren en gespuis om het even wie aanvielen als dat nodig was om hun plaatselijke macht te behouden.
 
Na Wereldoorlog II verviel het land in een regelrechte burgeroorlog, waarin meer Chinezen gedood werden dan bij de verdediging tegen Japan. In 1949 wonnen de communisten. Het Kuomintang-legerKuomintangleger, hun regering en iedereen die de verliezende kant had gekozen, vluchtten naar Taiwan — sinds 1945 terug onder Chinese controle.
 
De communistische regering legde strikte regels op waaraan het leven van alledag moest voldoen; in essentie regelde de Partij alles. Er werd ook geëxperimenteerd met zaken als ''De Grote Sprong Voorwaarts'', een poging om China abnormaal snel te industrialiseren, en de ''Culturele Revolutie'', levensverbetering door discipline voor en toewijding aan het gedachtegoed van Mao Zedong. De Chinese samenleving betaalde een hoge prijs voor deze gefaalde experimenten.
 
Mao Zedong stierf in 1976 en werd vervangen door zijn aangewezen opvolger Hua Guofeng. Hua's positie binnen de Partij werd onhoudbaar door een reeks mislukte economische maatregelen, en Deng Xiaoping drong zich op. Vanaf 1978 introduceerde Deng geleidelijk aan markt-gerichtemarktgerichte hervormingen, wat samen met het decentraliseren van de economische beslissingen leidde tot een verviervoudiging van de productie in 2000. Alhoewel de teugels economisch gevierd worden, blijft de politieke controle op het hele systeem bijzonder streng.
 
De huidige leider, Hu Jintao, beloofde China's economische groei in te perken, en te zorgen dat de gegenereerde welvaart ook het binnenland bereikt — een gebied dat de economische boom gemist heeft en dus nog vastzit in 1978. Concrete resultaten zijn belastingverlagingen voor de agrarische sector, en de ontwikkeling van infrastructuur in achtergestelde gebieden om investeringen aan te moedigen.
Regel 124:
* De Yuan- (Mongoolse) dynastie, 1279-1368, gebruikte het gebied dat nu Beijing is als hoofdstad. Polo vermeldt de stad onder de naam Canbulac, "het kamp van Khan".
* De Ming-dynastie, 1368-1644, zat eerst in [[Nanjing]], maar verkaste dan naar [[Beijing]]. Zij zijn de architecten van de meest bekende gebouwen daar — De Verboden Stad, de Tempel van de Hemel, enzovoort.
* De Qing- (Manchu-) dynastie, 1644-1911, had Beijing als hoofdstad van China, maar tegelijk hadden ze hun eigen Manchu-hoofdstadManchuhoofdstad in [[Shenyang]].
* De Republiek China, heersers over China in 1911-1949, verplaatsten de hoofdstad terug naar [[Nanjing]]. Tegenwoordig heersen ze enkel nog over [[Taiwan]] met [[Taipei]] als hun "tijdelijke hoofdstad". Tijdens de Tweede Wereldoorlog is ook [[Chongqing]] zo'n tijdelijke hoofdstad geweest.
* Sinds de overwinning van de communisten in 1949 is Beijing de hoofdstad van China.
Regel 170:
| region5color=#a78379
| region5items=[[Anhui]], [[Sichuan]], [[Chongqing]], [[Hubei]], [[Hunan]], [[Jiangxi]]
| region5description=Landbouwgebied met bergen, valleien, en sub-tropischesubtropische bosgebieden.
 
| region6name=Zuidoost-China
Regel 192:
*[[Guilin]] — een populaire bestemming voor zowel Chinese als buitenlandse toeristen dankzij z'n sensationele gebergtes en rivieren
*[[Hangzhou]] — een voormalige hoofdstad beroemd voor z'n uitstraling en een belangrijk knooppunt voor de zijde-industrie
*[[Harbin]] - in de regio Noordoost-China, vooral bekend door de ijssculpturen en Russische invloeden.
*[[Kanton]] — een van China's meest welvarende en liberale steden
*[[Kunming]] — de hoofdstad van Yunnan en een belangrijk verkeersknooppunt
Regel 208:
* [[Tibet]] — met een overwegend Tibetaanse cultuur voelt Tibet als een geheel andere wereld
* [[Wolong National Nature Reserve]] — waar de reuzenpanda nog in het wild voorkomt
* [[Datong|Yungang-grottenYunganggrotten]] — in de holtes en grotten op de flanken langs de Yangang valleiYangangvallei zijn maar liefst 51.000 Boeddhistische werken uitgehouwen
 
==Arriveren==
Regel 220:
Om China te kunnen bezoeken moeten inwoners van [[Hong Kong]] en [[Macau]] van Chinese origine bij de China Travel Service een Home Travel Permit afhalen, een identiteitskaart op zakformaat waar je tien jaar lang het land meerdere keren mee binnen mag.
 
{{infobox|Visum overzicht|* '''L-visum''' - toerisme
* '''F-visum''' - zakenreis, stages, korte studie
* '''Z-visum''' - werken
* '''X-visum''' - meer dan zes maanden studeren}}
 
Een toeristenvisum krijgen is voor de meeste paspoorten geen probleem aangezien een uitnodiging niet nodig is, wat voor een zaken- of arbeidsvisum wel het geval is. In vergelijking met wat andere landen aanrekenen is een visum vrij duur (€35 voor Europeanen en €50 voor Amerikanen bij de ambassades in de Benelux). Het reguliere ''single-entry'' (eenmalig bezoek) visum geldt voor dertig dagen, en moet binnen de drie maanden na uitgifte worden gebruikt.
 
Een toeristenvisum krijgen is voor de meeste paspoorten geen probleem aangezien een uitnodiging niet nodig is, wat voor een zaken- of arbeidsvisum wel het geval is. In vergelijking met wat andere landen aanrekenen is een visum vrij duur (€35 voor Europeanen en €50 voor Amerikanen bij de ambassades in de Benelux). Het reguliere ''single-entry'' (eenmalig bezoek) visum geldt voor dertig dagen, en moet binnen de drie maanden na uitgifte worden gebruikt.
In Hong Kong en Macau kan je echter vaak een visum voor drie maanden krijgen. En in Chiang Mai Thailand kost een visum voor een Europeaan 1100 baht (€24), en dat duurt drie dagen; en als je €10 bijbetaalt dan kan je het de volgende werkdag al ophalen. Dus als je op wereldreis bent dan kan het de moeite zijn om elders pas een visum aan te vragen.
 
Voor de meest recente informatie en visumaanvragen in de Benelux, check:
*[http://www.chinaembassy-org.be/eng/lsfw/qzhz/default.htm '''Chinese ambassade in België''']
*[http://www.chinaembassy.nl/eng/ls/default.htm '''Chinese ambassade in Nederland''']
Regel 234 ⟶ 235:
* [http://www.visumplus.nl''''VisumPlus'''']
 
Sommige reizigers willen een ''double entry'' (dubbel bezoek) of ''multiple entry'' (meervoudig bezoek) visum. Als je bijvoorbeeld met een ''single entry'' visum naar China gaat, en dan [[Hong Kong]] of [[Macau]] bezoekt, geraak je China niet meer binnen. Met een ''multiple entry'' visum dus wel. Maar die worden pas afgegeven als er een originele Visa Notification vanuit China is angeleverdaangeleverd.
 
De meeste paspoorthouders kunnen makkelijk een Chinees visum krijgen in [[Hong Kong]] of [[Macau]], ofwel door zelf naar het regeringsgebouw te stappen, of door voor iets meer geld een reisagent de boel te laten regelen. China Travel Services regelt de visumafhandeling. Momenteel kan je gratis nog dezelfde dag het visum krijgen : voor de middag besteld, betekent om 17:30 visum in de hand. Een of drie dagen later kan ook.
Regel 260 ⟶ 261:
 
* Austrian Airlines [http://www.aua.com] heeft een rechtstreekse verbinding tussen Vienna International Airport (Wenen) en Beijing International Airport.
* Hainan Airlines [http://www.global.hnair.com] heeft ook een rechstreekserechtstreekse verbinding tussen Berlijn Tegel International Airport en Beijing Capital Airport.
* China Eastern heeft ook vluchten vanaf Frankfurt, Parijs, London, Moskou naar Shanghai Pudong of Beijing Capital Airport.
*Air China heeft echter ook vluchten van London en naar veel Chinese bestemmingen en ook is er een verbinding tussen Düsseldorf en Beijing en Milaan en Beijing.
Regel 301 ⟶ 302:
*'''staande'''
 
Een '''zacht bed''' is de meest comfortabelecomfortabelste manier van reizen, en is nog steeds goed betaalbaar naar Westerse normen. Zachte bedden staan per vier in een coupe, twee keer twee boven elkaar (in sommige nieuwere treinen twee bedden per coupe), met een deur die op slot kan voor wat privacy, en voldoende ruimte. Een '''hard bed''' daarentegen komt in torentjes van drie, uitkijkend op de gang, en het hoogste bed ligt al vrij dicht tegen het plafond aan. Langs de andere kant is zo'n "hard" bed nu ook weer niet van beton - de bedden hebben een matras en zijn best nog wel comfortabel. Ongeacht het type zijn er steeds een kussen en dekentjes.
 
Een '''harde zitplaats''' (waar toch wel wat voering in zit) is niet voor iedereen weggelegd, zeker niet als je 's nachts moet sporen (ze komen in rijtjes van vijf, drie plus twee), maar dit is wel de klasse waar de rugzaktoeristen verzamelen blazen. Zelfs als de trein volgeboekt is, kan je mogelijk toch nog een ticket kopen, waarbij dan een merkteken naast je zitplaats staat. Soms is het resultaat dat de conducteur nog een plaatsje voor je vindt, soms betekent het ook gewoon op de gang blijven staan. Daarom is het aan te raden om een vouwstoeltje mee te brengen om de reis toch enigszins comfortabel te maken. De trein mag dan vol "niet roken"-borden hangen, op het einde van de wagon, of soms gewoon midden erin, vind je altijd wel een groep rokers. Dat betekent dat in zo'n coupé overnachten behoorlijk kan tegenvallen als je zelf niet rookt.
Regel 309 ⟶ 310:
Het toilet op een trein is meestal meer aanvaardbaard dan op een bus of in een publieke ruimte, want ze gooien het zaakje gewoon op de sporen en daarmee is het opgelost. Nachttreinen hebben normaal zelfs een toilet Europese stijl (d.w.z. waar je op kan zitten) aan het ene uiteinde van een wagon, en een Chinees toilet (waar je hurkt) aan de andere kant. Om te vermijden dat er allerlei onfris wordt gedeponeerd midden in het station, zal de conducteur normaal de toiletten afsluiten net voor de trein tot stilstand komt. Daarbij doen ze meestal niet de moeite om na te gaan of het toilet soms toevallig in gebruik is, dus het kan gebeuren dat je eventjes ingesloten bent tot de trein weer op gang is.
 
Lange-afstands-treinenLangeafstandstreinen hebben een buffet of restaurant aan boord, waar je een warme maaltijd kan krijgen, zij het aan naar Chinese normen nogal stevige prijzen (¥25 of daaromtrent). Het menu is normaal in het Chinees, maar als je wel een gokje aandurft, her en der iets kan lezen, en/of naar courante gerechten kan vragen, kan je wel lekker eten. Als het niet te veel mag kosten, kan je ook wachten tot de trein het volgende station binnenrolt, en daar even snel de standjes aflopen waar verkopers noedels en fruit aanbieden voor de normale prijzen. De treinen hebben ook kokend water, dus als je thee, soep of instantnoedels meebrengt kan je ook uit de voeten.
 
Let goed op je waardevolle spullen op de trein; de laatste jaren wordt diefstal een plaag.
Regel 329 ⟶ 330:
''Coaches'' ofte '''lange-afstands-bussen''' zijn een gans ander verhaal en kunnen ofwel redelijk comfortabel zijn, ofwel een hopeloos stuk ellende op wielen. De bussen die vertrekken vanaf de grote steden langs de oostkust hebben normaal airco en prima zachte stoeltjes of bedden. De wegen zijn prima en de rit is rustig, zodat je nog wat genieten hebt van het landschap of een tukje kan doen. Dergelijke bussen zijn dikwijls beter, maar dan ook iets duurder dan treinen. Het personeel doet meestal z'n best om behulpzaam te zijn, maar ze komen nu eenmaal minder buitenlandse reizigers tegen dan pakweg luchthavenpersoneel, dus moet je het stellen met wat minder Engels — of helemaal niks. Sommige bussen hebben een toilet, maar dat is meestal nogal vies, en los daarvan is het niet evident om het opspattend water te ontduiken terwijl de bus nogal gezwind zijn bochten neemt.
 
In het binnenland van China is zo'n bus een heel ander verhaal. Engelse borden vind je bijna niet, en om uit te vissen welke bus je hoort te nemen zou je de nummerplaat moeten vergelijken met wat op je ticket staat — maar helaas klopt dat meestal niet. Het personeel is meestal niet erg beleefd, en je mede-passagiersmedepassagiers zijn al niet veel beter, met gerochel door het raam, op de vloer, en nog een sigaretje tussendoor. Extra gezellig wordt het als de chauffeur onderweg ook nog stopt voor iedereen die mee wil tot het blikje echt stampvol zit. Op het platteland is wat "de weg" heet vaak niet meer dan een aaneenschakeling van putten en gaten, dus de rit kan letterlijk pijnlijk worden. Met wat pech heb je een zitje helemaal achteraan de bus, dan hang je het grootste deel van de rit namelijk in de lucht te zweven. Geplande vertrek- en aankomsttijden zijn zo'n beetje een ruwe benadering, want de meeste bussen blijven gewoon staan tot elk stoeltje bezet is, kwestie dat de rit iets opbrengt. Helaas kan dat letterlijk uren duren, en dan mag er onderweg nog niks verkeerd gaan zoals mechanische pech. Het wordt allemaal nog ellendiger als je dit moet ondergaan voor tien of twintig uur aan een stuk. Hoe bedenkelijk dat vooruitzicht ook mag wezen, voor een trip naar de meeste streken is dit soort avonturen-bus je enige optie — tenzij je het grotere geld bovenhaalt en je persoonlijke transport regelt.
 
Om het even waar in China worden verkeersregels grotendeels genegeerd, en ongelukken komen frequent voor. Favorieten zijn bruusk uitwijken, of onverwachts stoppen, dus hou je ten allen tijde stevig vast indien mogelijk. Bij wijze van "defensief rijden" wordt er voor het minste getoeterd (maar niet vertraagd), dus als je dacht te slapen zal je wellicht oordopjes nodig hebben.
Regel 363 ⟶ 364:
In de meeste toeristische gebieden — zowel grote steden als [[Beijing]] als zwaar toeristische dorpen als [[Yangshuo]] — kan je makkelijk een fiets huren, en is er een fietsenmaker om elke hoek. Fietstochtjes met gids zijn vaak beschikbaar.
 
Een fiets kopen is niet echt een probleem, aangezien de meeste supermarkten voldoende keuzenkeuze bieden, te beginnen vanaf nauwelijks ¥150 ($18). Het probleem is echter dat de kwaliteit van de gemiddelde Chinese fiets erg pover is, met verhalen van fietsen waar al een pedaal of ander stuk ijzer afvalt nog voor de koper het blokje om is. Herstellers zijn frequent in de meeste Chinese steden; de gemiddelde toerist die geen Chinees kan lezen zal ze misschien niet meteen herkennen, maar meestal zijn de fietsen en wielen nogal duidelijk. Snel even een lekke band laten herstellen kan ook bij de vele Chinezen die langs de weg paraat staan, kommetje water en gereedschap in de hand.
 
China is een uitgestrekt land en langs bergen en woestijnen fietsen vindt niet iedereen even leuk. Ondanks de moeilijkheden van een fietstocht door China vind je toch wel eens een buitenlandse toerist die per fiets door de Tibetaanse hoogvlakte rijdt, of langs een dorp van een etnische minderheid. De Karakoram Highway is zo'n spectaculaire maar moeilijke route. Kleine groepen kunnen zo'n traject volgen georganiseerd door bv. Bike China of Intrepid Travel.
Regel 373 ⟶ 374:
===Per bromfiets===
 
In China bestaat er in de kleinere steden en in landelijke gebieden zoiets als de taxi-bromfietstaxibromfiets, een goedkoop en efficiënt vervoermiddel, zij het mogelijk licht angstaanjagend. Over de vergoeding kan gepraat worden.
 
===Per pedicab (riksja)===
Regel 381 ⟶ 382:
In sommige steden is de pedicab de beste optie voor korte afstanden. Sanlunche (三轮车), de Chinese term voor pedicabs met zowel een fiets als motortje, zijn werkelijk overal in landelijk China en minder uitgebouwde (wat wil zeggen, minder toeristische) stukken van grote steden. Je moet wel op voorhand over de prijs onderhandelen om gedoe te voorkomen.
 
Op deze en andere websites hoor je vaak dat "de chauffeurs hun best doen om je op te lichten", een stelling waar mensen die al jaren naar China reizen zich niet in vinden. Mogelijk gaat het in dat soort verhalen over echte oplichters die speciaal op toeristen mikken in bijvoorbeeld de Silk Alley in Beijing, Wanfujing, of vooral rond het Lao She-theehuisShetheehuis. Misschien komt het erop neer dat je eenvoudigweg op je hoede moet zijn voor om het even wie die om het even wat probeert te verkopen in de buurt van toeristische trekpleisters...
 
Als je merkt dat de gewone Chinees op de "sanlun" springt — bijvoorbeeld, tussen de Beijing Zoo en de bijhorende metro-haltemetrohalte — dan is alles kits. Maak geen gebruik van een sanlun die met een fotogeniek kostuum uit de goeie ouwe tijd rondtrekt. Dat dient namelijk om toeristen te verleiden, en hen dan het tienvoudig tarief aan te rekenen.
 
Indien mogelijk, verkies een pedicab boven andere opties. Zo help je de aller-armstenallerarmsten om rond te komen, en in een moeite door scheelt het ook qua vervuiling, en hou je de Chinese traditionele charmes in stand.
 
==Doen==
Regel 411 ⟶ 412:
* ''yǎng'' (痒) is "dat kriebelt"
 
De masseur of masseuse kan z'n vragen op meerdereverschillende manieren formuleren. Bij voorbeeld, "doet dit pijn" kan zowel ''tòng bú tòng?'' als ''tòng ma?'' zijn. Voor beide antwoord je ''tòng'' dan wel ''bú tòng''.
 
=== Traditionele kunsten ===
Als je van plan bent wat langer in China te verblijven loont het misschien de moeite om enkele van de traditionele kunsten te bekijken, zoals "tai chi" (太极拳 ''tàijíquán'') of kalligrafie (书法 ''shūfǎ''), een noemer die zowel het schrijven van ''hanzi'' als het schilderen van landschappen e.d. omvat. Je hebt dan namelijk een unieke kans om alvast de basis te leren, of om reeds bestaand talent verder te verfijnen, rechtstreeks van meesters in het vak, in het land van herkomst nog wel. De meeste steden hebben plaatsen waar je als complete beginner aan de slag kan. Geen Chinees spreken is niet zo'n groot probleem, want door goed te kijken en na te bootsen kan je al heel wat leren. Andere mogelijkheden zijn bijvoorbeeld een Chinees instrument leren bespelen (vraag even na in winkels waar ze dergelijke zaken verkopen, meestal organiseren ze wel een cursus of privé-lesprivéles), Chinese kooklessen volgen, of zelfs Chinese opera (京剧 ''jīngjù'') leren zingen. Het inschrijvingsgeld is meestal heel erg laag, en aan de benodigde materialen ga je ook al niet bankroet gaan. De enige vereisten zijn dat je lang genoeg op dezelfde plaats verblijft om het wat de moeite te maken, en voldoende respect; zo'n klas is niet bedoeld als een soort toeristische attractie.
 
==Bezoeken==
Regel 424 ⟶ 425:
 
Grote delen in Zuid-China zijn karst terrein, met inbegrip van de bekendste toeristische gebieden
— [[Wu Yi Mountain]] in [[Fujian]], [[Guilin]] en [[Yangshuo]] in [[Guangxi]], en grote delen van de [[Guizhou]]-provincie (alhoewel net die gebieden veel minder bezocht worden door toeristen). Veel mensen denken dat Chinese schilderijen met daarop Karst-terreinKarstterrein een rare gestileerde versie van bergen moeten voorstellen — waarna ze verbaasd zijn dat China werkelijk bergen heeft die er precies zo uitzien.
 
Karst kan ook zo uitslijten dat er een wirwar aan torentjes, bogen en passages ontstaat. Het beroemdste voorbeeld hiervan staat in het ''Stone Forest'' (石林 shi lin) nabij Kunming in [[Yunnan]].
Regel 437 ⟶ 438:
Wat het dialect ook mag zijn, de geschreven taal is altijd en overal hetzelfde. Zelfs de Japanners en Koreanen gebruiken vaak dezelfde karakters in dezelfde betekenis. Toch is er ook hier een complicatie. Het vasteland gebruikt "vereenvoudigde karakters", ooit aangenomen om het analfabetisme te bestrijden door karakterstudie makkelijker te maken. De voormalige karakters, nu "traditioneel" genoemd, worden nog gebruikt in Taiwan, Hong Kong, Japan, en door vele overzeese Chinezen — maar ook op het vasteland voor advertenties en uithangborden. Het gevolg is dat je net zo vaak {{Lang|zh-cn|银行}} (''yínháng'') als {{Lang|zh-cn|銀行}} kan zien voor "bank". Er zit gelukkig een zeker systeem in de vereenvoudiging, zodat het niet compleet hopeloos is voor de reiziger die onderweg enkele karakters wil leren lezen.
 
In het uiterste westen van het land spreken sommige niet-Han etnische minderheden Turkse talen zoals Uighur, Kirghiz en Kazakh. In toeristische gebieden kan je echter normaal altijd met Mandarijn of Engels uit de voeten.
Uighur, Kirghiz en Kazakh. In toeristische gebieden kan je echter normaal altijd met Mandarijn of Engels uit de voeten.
 
''Zie ook'': [[Taalgids Chinees]], [[Taalgids Kantonees]], [[Taalgids Minnan]].
Regel 451:
 
===Chinees leren===
Bij ons heeft Chinees een onverdiende reputatie als onmogelijk te leren taal. Hoewel het inderdaad mijlenver afstaat van Engels of andere westerse talen, is er geen enkele reden waarom de reiziger geen kleine basis kan oppikken; elk beetje dat je leert is al een enorme hulp. De grootste moeilijkheid is de uitspraak; Chinese basis-grammaticabasisgrammatica is erg eenvoudig.
 
Geschreven Chinees is bij westerlingen berucht om zijn complexiteit, maar het voordeel is dan weer dat het vrij makkelijk is om hier of daar iets te leren. Met een normaal alfabet begrijp je namelijk helemaal niks zolang je niet het ganse alfabet van buiten kent. In het Chinees daarentegen staat elk karakter los van al de rest, dus als je eenmaal door hebt hoe pakweg "Internet Cafe" of "Gebakken noedels" geschreven zijn, is dat meteen van praktisch nut, ook al weet je verder helemaal niks over de taal. Sterker nog, als je een goed visueel geheugen hebt is het best mogelijk dat je karakters leert herkennen ook al heb je geen flauw idee hoe je ze zou moeten uitspreken — nog steeds geweldig nuttig al was het maar om bijvoorbeeld de uitgang {{Lang|zh-cn|出口}} van de ingang {{Lang|zh-cn|入口}} te onderscheiden. Om de overgang tussen herkennen en luidop lezen te overbruggen werd ''pinyin'' ontwikkeld, een systeem dat Chinees schrijft met ons (Romeins) alfabet. Via pinyin wordt dan Chinees aangeleerd aan schoolkinderen en buitenlandse studenten. Pinyin ligt niet honderd procent voor de hand — sommige karakters en combinaties zijn niet wat je verwacht — maar ook hier geldt: zelfs een elementaire kennis maakt al een wereld van verschil op reis.
Regel 525:
'''Luxe artikelen''' zoals jade, duur keramiek en andere kunstvoorwerpen, antiquiteiten of tapijten zijn extra link. Tenzij je er verstand van hebt zul je wellicht een hoge prijs betalen voor een product van lage kwaliteit. Voor dergelijke zaken ga je best naar een grote en gerespecteerde verkoper; dan heb je weliswaar minder mogelijkheden om het soort superkoopje te doen dat een expert elders misschien voor mekaar krijgt, maar je zal waarschijnlijk ook niet opgelicht worden.
 
Het meeste "antieke" meubilair op de markt is replica. Veel "jade" is ofwel gewoon glas, of een lage kwaliteit steen met een groen laagje vernis erop; soms is het zelfs gewoon plastiek. Vele "stenen beeldhouwwerkjes" zijn gewoon gegoten glas. De "samuraizwaarden" zijn ofwel inferieure wapens die in Wereldoorlog II massaal werden gemaakt door het Japans leger, of anders gewoon Chinese kopieën. Voor de juiste prijs kunnen dit best wel leuke spullen zijn. Maar in geen geval zijn deze de prijs waard van het equivalent van top-kwaliteittopkwaliteit.
 
De meeste '''cd's''' (muziek of software) en '''dvd's''' in China zijn illegale kopieën. Als het schijfje maar een euro kost en in een goedkope papieren verpakking zit is het met zekerheid namaak. Als het meer kost en in een betere verpakking zit kan het een legaal exemplaar zijn, maar dan nog is het moeilijk om zeker te zijn. De beste manier om namaak te vermijden is waarschijnlijk om naar grote boekhandels of shoppingcentra te gaan; meestal is daar een cd/dvd-afdeling, met prijzen rond twee tot vijf euro.
Regel 558:
*'''Kunst''': het kunstwereldje in China valt uiteen in twee strikt gescheiden groepen. Enerzijds zijn er de traditionele conservatoria, die zich specialiseren in de "klassieke" schilderkunst (vogels en bloemen, landschap met stenen en rivier, kalligrafie), met een conservatieve benadering die resulteert in schilderijtjes zoals iedereen die van China verwacht. Anderzijds is er ook een modernere kunststroming in opkomst, met olieverfschilderijen, fotografie en beeldhouwkunst, wat nog weinig te maken heeft met het oude werk. Beide "stromingen" zijn het bestuderen waard, en beide produceren werk dat kan variëren van wonderbaarlijk tot lachwekkend. Het epicentrum voor de moderne groep is zonder twijfel Beijing, waar het Da Shan Zi-pakhuisdistrict (ook bekend als 798) het nieuwe knooppunt lijkt te worden voor galerijen, een beetje zoals het New Yorkse Soho dat was midden de jaren tachtig.
 
*'''Jade''': in China vind je tegenwoordig twee types jade: het eerste is bleekjes en bijna kleurloos en wordt gemaakt van allerlei gesteentes die in China worden ontmijnd. Het andere type is groen van kleur en wordt geïmporteerd uit [[Myanmar]] (Burma) - indien authentiek! Hou vooreerst in gedachten dat je bij de aankoop van jade in het beste geval krijgt waar je voor betaalt, en zeker niks meer. Echte Burmese jade met een solide groene kleur is exorbitant duur, en de "goedkope" groene jade op de markten is ofwel een synthetische steen, ofwel een of andere natuursteen met een laagje groene verf omheen. Zaken waar je bij de aankoop op moet letten zijn de kwaliteit van het snijwerk — is de afwerking wel keurig? Is ze geraffineerd, of zijn langs alle kanten inkepingen zichtbaar? De kwaliteit van de steen hangt meestal nauw samen met de kwaliteit van de afwerking. Doe het rustig aan en vergelijk de prijzen vooraleer je beslist. Als je een aanzienlijk bedrag wil geven, doe dat dan in gespecialiseerde winkels en niet op de vlooienmarkt. [[Khotan]] in [[Xinjiang]] is een beroemde regio voor jade.
 
*'''Tapijt''': China is de bakermat van een verrassende diversiteit aan ambachtelijke tapijt tradities, zoals die uit Mongolië, Ningxia, Tibet, plus modernere types. Veel toeristen zijn op zoek naar zijden tapijten: deze zijn echter een vrij recent uitgevonden "traditie", met de meeste ontwerpen afkomstig uit het Midden-Oosten, eerder dan van Chinese origine. Het is wel zo dat het vakmanschap normaal prima is bij deze tapijten, maar dat er nogal wordt bespaard op de materialen, vooral dan de verven. Als het tapijt op een heldere plaats ligt kunnen de kleuren verdwijnen of veranderen. In China worden ook uitstekende wollen tapijten gemaakt. Tibetaans tapijt behoort tot het beste in termen van kwaliteit en constructie, maar op een paar uitzonderingen na geldt alweer dat het meeste "Tibetaans" tapijt helemaal niet uit Tibet afkomstig is. Net als bij jade koop je beter bij winkels die een reputatie hoog te houden hebben.
Regel 587:
* jiaozi, wat de Chinezen vertalen in "dumplings", gekookte ravioli-achtige zakjes gevuld met verschillende soorten groente, vlees en soms zeevruchten;
* baozi, gestoomde zakjes met een zoute, zoete of groenten-vulling;
* mantou, gestoomd brood van straatventers - perfect als goedkoop en goed vullend tussendoortje;
* verse handgemaakte noedels; kijk rond voor een piepklein restaurantje met personeel in moslimkledij — een witte fez-achtige hoed voor mannen en hoofddoeken voor vrouwen;
* in Guandong en soms ook elders, dim sum. Rond elke toeristische trekpleister staat wel iemand dim sum te verkopen aan de toeristen uit Hong Kong.
Regel 605:
'''Rode wijn''' komt eveneens vaak voor en is normaal redelijk geprijsd, tot ¥20 bij de kruidenier, zo'n ¥100-150 in de betere gelegenheid. Als je evenwel Australische, Europese of Californische wijn gewoon bent verwacht je best niet teveel van de Chinese wijnen, op hier of daar een uitzondering na. Nogal wat bars serveren de wijn met ijs, of soms zelfs met Sprite erdoorheen gemengd. Er zijn ook enkele witte wijnsoorten, sommige schuimend. De kwaliteit is iets hoger dan bij de rode wijnen.
 
Bemerk: het woord 酒 wordt dikwijls vertaald als "wijn" door Chinese drankhandelaren en Engelstaligen (zie hieronder). Als je werkelijk naar westerse wijn op zoek bent — gemaakt van druiven dus — vraag dan expliciet naar 葡萄酒 (putao jiu - druivenwijn) om misverstanden te voorkomen.
 
'''Plaatselijke distilleerderijen''' produceren brandy en ''báijiǔ'' (白酒), een wit Chinees brouwsel. ''baijiu'' (letterlijk "white spirits") wordt dikwijls fout vertaald als "witte wijn", maar met een alcoholpercentage van 40 tot 60% is dit toch wel even andere koek. ''Maotai'' (茅台) is een bekend en relatief duur soort baijiu uit [[Guizhou]]. Baijiu wordt geserveerd in kleine glaasjes bij gelegenheden zoals een banket of festival. Op zo'n moment moet er getoast worden bij de vleet. Chinese brandy is z'n geld waard, het kost evenveel als wijn maar is normaal beter van smaak dan baijiu. De Chinezen zijn ook massaal wild van zogenaamd medische likeuren, waar dan allerlei exotische kruiden en onderdelen van dieren in verwerkt zijn — met helaas vooral een stevig effect op de prijs maar weinig effect op de smaak.
Regel 623:
Het ligt nogal voor de hand dat ze in China ook redelijk wat '''thee''' hebben (茶 ''chá''). Groene thee krijg je meestal gratis op restaurant, de meest voorkomende soorten zijnde '''buskruitthee''' (珠茶 ''zhūchá'', ''gunpowder tea'') — zo genoemd niet vanwege z'n smaak maar omwille van de bijeengepakte blaadjes waar mee gebrouwen wordt (deze thee heet iets lyrischer soms ook "parelthee") — '''jasmijnthee''' (茉莉茶 ''mòlichá'') naar de gelijknamige bloem, en verder nog half gefermenteerde '''oolong''' (烏龍 ''wūlóng''). Ontelbare andere soorten kun je echter vinden in gespecialiseerde theehuizen, gaande van bleke, delicate witte thee (白茶 ''báichá'') tot het sterk gefermenteerde, geurige ''pǔ'ěrchá'' (普洱茶); controleer even de prijs voor je de ober roept want de betere variëteiten tikken snel aan.
 
Enkele streken hebben hun eigen bekende soorten. [[Hangzhou]], nabij [[Shanghai]], is bekend voor de "Dragon Well" ofte "Drakenbron"-thee (龙井 ''lóngjǐng'').
[[Mount Wuyi]] in [[Fujian]] schenkt de "Donkerrood Kleed"-thee (大红袍 ''dàhóngpáo'').
 
Je kan ook thee kopen in een winkeltje. Als het een fatsoenlijke winkel is, kan je even zitten en je tijd nemen om meerdere variëteiten te proeven. "Ten Fu Tea" is een nationale keten, en in Beijing is "Wu Yu Tai" volgens de plaatselijke klandizie een aanrader.
Regel 636:
Verschillende koffieketens zijn aanwezig, waaronder Starbucks, UBC Coffee (Senda Kafei in het Chinees), Ming Tien Coffee Language (wat mogelijk "lounge" hoort te zijn?) en SPR. Deze ketens bieden zowel koffie als Chinees en Westers eten, meestal met fatsoenlijke airco en een aangenaam decor, weliswaar tegen de hogere prijs van ¥25 of meer per kopje koffie.
 
Er zijn ook heel wat kleinere onafhankelijke koffiewinkeltjes, of plaatselijke mini-ketensminiketens. Ook daar betaal je iets meer, maar toch al wat minder met zo'n ¥15 per tankbeurt. De kwaliteit is wel een loterij, of het is excellent, of het is niet te zuipen.
 
Om in een noodgeval de ontwenningssyndromen weg te werken kan je ook naar een Westerse fastfoodketen gaan (KFC, McDonalds, enzovoort) voor een goedkope ¥6-koffie. Of anders kan je in bijna elke supermarket koude koffie kopen in blik, of zakjes oplos-Nescafé waar al meteen melkpoeder en suiker ingemengd zit — enkel nog warm water toevoegen en klaar.
Regel 657:
Je hebt meerdere mogelijkheden om in China voor weinig geld onderdak te vinden — herbergen, ''dorms'', ''zhusu'' en massagesalons.
 
*'''Herbergen''' zijn de meeste comfortabele van de low-budget-optieslowbudgetopties. Meestal richten ze zich op buitenlanders, hebben ze mensen in dienst die Engels spreken, en regelen ze ook goedkoop, gemakkelijk vervoer doorheen de stad. Het kan zelfs gebeuren dat een herberg properder en beter gemeubileerd is dan de duurdere hotels. Het voordeel is ook dat er vaak een meer gezellige, internationale sfeer hangt door het soort publiek dat herbergen aantrekt; je kan er makkelijker andere reizigers ontmoeten en misschien zelfs min of meer deftig Westers voedsel krijgen — een godsgeschenk na dagen of weken van rijst en noedels. De meeste steden van een beetje omvang hebben op zijn minst één herberg, de hotspots zoals [[Yangshou]] en [[Chengdu]] hebben er bij de vleet, al lopen die wel erg snel vol door hun populariteit bij de rugzaktoeristen. Dikwijls kan je via internet reserveren, maar dan moet je zeker een kopie meebrengen van je bevestiging; sommige plaatsen slagen er namelijk in om zich niet bewust te zijn van het feit dat je hun eigen kamers online kan boeken, en de balie valt dus uit de lucht.
 
* Een andere mogelijkheid is een '''dorm room''' ofte een (grote) gedeelde kamer annex ruimte, hetzij in een hotel, op een universiteitscampus, of gewoon nabij eerder landelijk gelegen toeristische attracties. Zo'n gedeelde kamer is een beetje een loterij. De ene verhaalt van een vlekkeloos verblijf met soms ware buitenkansjes qua prijs, de andere vertelt over slapeloze nachten door feestjes van zatte zakenlui een meter van z'n bed. De faciliteiten zijn gedeeld en zijn vaak even wennen, zeker als je niet wild bent van hurken boven een gat in de grond, of letterlijk een koude douche. Soms heb je nu echter eenmaal niet zo veel keus; zeker op de top van China's heilige bergen is zo'n dormitory de enige keuze die je hebt met een beperkt budget.
Regel 665:
* Na een massage kan je in de meeste salons en sauna's een tukje doen, in sommige gevallen kan je zelfs de hele nacht doorbrengen. Kijk onder "Doen" voor meer details.
 
===Budget-hotelBudgethotel===
Ook nog zeer redelijk van prijs zijn de '''budget-hotelsbudgethotels''' die zich op Chinezen richten. Meestal zijn die zogezegd ontoegankelijk voor buitenlanders, maar met wat gezeur geraak je er meestal wel in, zeker als je een paar woorden Chinees kan uitkramen. Er hangt niet noodzakelijk een Engels uithangbord, maar je kan op zoek gaan naar de woorden '''lǚguǎn''' (旅馆, betekent "reishotel"), '''bīnguǎn''' of '''jiǔdiàn''' (宾馆 resp. 酒店, wat staat voor "hotel") in de naam. Het aanbod bestaat typisch uit enkele en dubbele kamers met bijbehorende badkamer, en gedeelde kamers (dorms) met gedeeld sanitair. In kleine stadjes te lande betaal je soms hooguit ¥25; in de grotere steden kost een kamer rond ¥80 tot ¥120. Het addertje zit hem in de Chinese sfeer in deze hotels: zowel het personeel als de gasten maken er geen punt van om tot een gat in de nacht heen en weer te schreeuwen op de gang. Ook is het uitkijken met kamers waar het sanitair gedeeld is. Dan gaat het soms over exact één badkamer voor twintig of dertig kamers, wat neerkomt op lang wachten om eens naar het toilet te gaan, en een half uur of meer voor een douche.
 
===Gemiddeld===
Als je een kamer zoekt die nog steeds betaalbaar is, maar wat properder en comfortabeler, dan kan je bij de '''middenklasse-hotelsmiddenklassehotels''' terecht. Dit zijn de grotere hotels, met prijzen vanaf ¥150 tot ergens rond de ¥200 tot ¥300. Diezelfde hotels hebben dikwijls ook dure luxe kamers. Een dubbele kamer in dit soort hotels is meestal fatsoenlijk en zoals we die in het westen gewend zijn, met een propere eigen badkamer, inclusief handdoeken en andere benodigdheden. Soms zit in de prijs zelfs een gratis buffetontbijt inbegrepen; indien niet koop je apart een ticket, tegen zo'n ¥10. Over gans China schieten hotelketens uit de grond die vrij goedkoop zijn en toch de kwaliteit van het westen bieden:
* '''JJ Inn''' (锦江之星) [http://www.jj-inn.com/Default.aspx]
* '''Rujia Home Inn''' (如家快捷酒店) [http://www.homeinns.com]
Regel 754:
'''Je moet een Z (werk)-visum hebben.''' Het is '''illegaal''' om zonder aan de slag te gaan. Voor dat visum heb je dan weer een ''Foreign Expert's Certificate'' nodig van een of ander ministerie. Een universiteit of andere publieke instelling kan die normaal vrij makkelijk krijgen voor hun personeel, maar voor een private school ligt het moeilijker. Vooraleer ze eender wat kunnen aanvragen moet ze namelijk eerst officieel erkend worden, en dat vereist dan weer enkele maanden geduld en een bom geld. Geen probleem voor grote scholen die al enige tijd meedraaien, maar voor veel kleinere schooltjes is het gedoe te omslachtig — en dus zijn al hun leerkrachten illegaal aan de slag. Soms wordt hierover gelogen.
 
Hiernaast is er een ook nog een systeem dat veel privéscholen gebruiken om leerkrachten met een gewoon toeristenvisum in het land te krijgen. Via hun connecties met een welwillende lokale overheid wordt dat visum dan ter plekke omgetoverd in een ''single-entry resident''-werkvisum. Dit is uiteraard de meest avontuurlijkeavontuurlijkste optie; bij sommige scholen verloopt dit keer op keer vlekkeloos, andere maken er een potje van en zorgen dat de buitenlander vast komt te zitten zonder werk noch visum. Voor de zekerheid informeer je beter bij huidige of voormalige leerkrachten die les geven aan de school van je keuze. Als je dan toch deze truc wil riskeren, ga dan een visum voor 60 of 90 dagen halen, zodat je meer ruimte hebt om alle paperassen op orde te krijgen.
 
==Veiligheid==
Regel 804:
Een fatsoenlijk toilet vind je nabij de grote toeristische attracties (bv. De Verboden Stad), in internationale hotels, en de shoppingcentra van de betere prijsklasse. De openbare toiletten in restaurants en hotels kunnen nauwelijks door de beugel, maar die in de hotelkamer zelf zijn normaal erg proper.
 
Hou er ook rekening mee dat een toilet om op te zitten, zoals we die in het westen gewoon zijn, in China nog een zeldzaamheid is op publieke plaatsen. Normaal vind je er wel een op de hotelkamer, maar in streken waar westerlingen een minderheid zijn kan het gebeuren dat je het moet stellen met een hurk-toilethurktoilet. De meeste huizen in stedelijke gebieden hebben zowel een zit-toilet als een propere, fatsoenlijke badkamer — meteen een niet te onderschatten voordeel van iemand uit de buurt te kennen.
 
Voor restaurants gelden geen (gecontroleerde) gezondheidsvoorschriften. Elk restaurant maakt warm eten klaar nadat je bestelt; zelfs het kleinste restaurant werkt op deze manier, in plaats van gerechten weer op te warmen. Er volgen dan ook zelden gezondheidsproblemen. De meeste grote steden hebben ook fastfoodketens, waar de hygiëne normaal prima is.
Regel 812:
Een eigenaardige kronkel is wel dat Chinezen niet gerust zijn in al te propere badkuipen. De meeste huizen hebben een bad of douche van plastic; in hotels met een ligbad vind je op de kamer meestal ook een plastic hoes om in het bad te leggen.
 
In delen van Zuid-China komen muggen voor die [[malaria]] doorgeven. Als die streek op je agenda staat, neem dan contact op met huisarts, GGD of tropen-instituuttropeninstituut voor een actueel advies. Voor actuele informatie over reis-vaccinaties kijk je op de onderstaande sites:
 
* '''België'''
Regel 822:
Medicijnen kun je over het algemeen zonder voorschrift krijgen bij de apotheker. Je kan vragen om de instructies van de arts die bij het doosje horen in te kijken. Westerse medicijnen heten ''xīyào'' (西药).
 
Wees zeker dat naalden voor injecties, acupunctuur of andere procedures die in je huid boren, nieuw en ongebruikt zijn. In nogal wat delen van China vindt men het acceptabel om naalden te hergebruiken, weliswaar na een soort poging om ze te steriliseren. In het ziekenhuis moet je meekijken op het moment dat de naalden worden bovengehaald. Weiger de behandeling tenzij je zelf hebt gezien dat het om nieuwe naalden gaat. Bovendien, als je in China acupunctuur wil ondergaan neem je best je eigen naalden mee (die je ter plekke kan kopen, of in [[Hong Kong]]), aangezien de wegwerp-naaldenwegwerpnaalden die men intussen in Hong Kong en [[Taiwan]] reeds gebruikt, nog niet tot China zelf zijn doorgedrongen.
 
Pas sinds 2001 geeft China officieel toe dat er zoiets bestaat als een AIDS/HIV-epidemie. Onlangs nog heeft de Chinese president Hu Jintao beloofd de verspreiding van AIDS/HIV in China aan te pakken. Volgens de Verenigde Naties [http://www.unaids.org/nationalresponse/result.asp?action=overall&country=573] "ondergaat China momenteel een van de snelst uitbreidende HIV-epidemieën in de wereld. Sinds 1998 is het aantal bekende gevallen gestegen met 30% per jaar. Tegen 2010 kan China tot 10 miljoen infecties en 260.000 wezen tellen als niks wordt ondernomen."
 
Een minder vaak gehoord advies: was je handen geregeld met zeep, of beter hou ontsmettende wegwerp-tissueswegwerptissues bij de hand. Je vindt ze in de meeste shoppingcentra of cosmeticawinkels. Deze regel geldt vooral nadat je publieke computers hebt gebruikt. De hoeveelheid bacteria en andere viezigheden op het doorsnee toetsenbord is een meervoud van wat op een toilet rondloopt, aangezien toetsenborden niet gereinigd worden. De belangrijkste oorzaak van een verkoudheid of griepje is precies het aanraken van je gezicht, vooral de neus, met geïnfecteerde handen. Denk eraan dat er in 2003 ernstige SARS-epidemieën waren in China.
 
==Respect==
Regel 832:
Een fooi geven is niet nodig, ook al omdat sommige Chinezen dit geen stijl vinden hebben, maar heel af en toe kan het gepast zijn — bijvoorbeeld als de portier speciaal voor jou de deur moet openen op een laat uur (in dit geval zou ¥1 ruim volstaan). Uitzonderingen hierop zijn de duurdere zaken waar men iets voor je regelt.
 
De taxichauffeur verwacht geen fooi, met uitzondering van zwaar toeristische streken zoals Beijing waar de chauffeur niet alleen een extraatje verwacht, maar er desnoods ook gewoon om vraagt. Soms wordt er een vaste "brandstof-bijdragebrandstofbijdrage" aan het bedrag op de teller toegevoegd.
 
Ook de obers in kleine restaurantjes verwachten geen fooi. Ze zouden wellicht geen idee hebben wat er aan de hand is als je met honderd kuai betaalt en zegt "laat maar zitten". Laat enkele munten achter als je vertrekt, en het zou goed kunnen dat de ober je achterna holt om je "vergeten" geld te retourneren.
Regel 868:
Sommige betere cafés, waar je sowieso al iets meer betaalt dan normaal, bieden gratis draadloos internet aan — denk daarbij aan een Starbucks, Italy cafe, het Feeling4Seasons Cafe in Chengdu, het Padan-café in Shanghai, etc. In het toeristische Yangshuo staat er soms zelfs een hele pc klaar.
 
Kijk wel een beetje uit waar je de verbinding voor gebruikt. Noch publieke pc's noch de verbinding zelf zijn beveiligd, en je gaat er best van uit dat alles wat je intikt door anderen gezien kan worden. Voor een e-mailtje lukt het wel, maar ga niet zitten internet-bankiereninternetbankieren of andere gevoelige informatie doorsturen.
 
Als je met je eigen pc op het internet wil, moet je wel rekenen dat vele plaatsen (vooral universiteiten) eisen dat je Microsoft Internet Explorer hebt staan, eventueel nog extra (censuur?-) software erbovenop, en/of ook nog eens hun certificaten binnenhaalt. Als je met een Mac- of Linux-configuratie werkt, kan je een browser zoals Opera overwegen, die optioneel beweert dat hij zogenaamd Explorer is.
Regel 895:
 
===Fax===
Een fax (传真 ''chuanzhen'') versturen naar het buitenland lukt in grote hotels normaal wel vanaf een dozijn renminbi. Faxen naar een nummer binnen China kan je zo goed als overal, ga gewoon op zoek naar de alomtegenwoordige fotokopie-zaakjesfotokopiezaakjes met de Chinese karakters voor "fax" in de vitrine.
 
===Bellen===
Regel 903:
====Een gsm kopen====
 
Gsm's zijn overal en de ontvangst is dan ook zoals het hoort. Als je langer dan enkele weken in China verblijft kan je overwegen om je een gsm aan te schaffen. De prijzen gaan vanaf zo'n ¥400. Als je rondreist moet je wel een exemplaar plus SIM-kaartsimkaart kopen die overal werken; sommige kaarten hangen namelijk aan een welbepaalde provincie vast. De zeer goedkope pakketjes (小灵通 ''xiaolingtong'') werken zelfs maar in één stad.
 
Je kan een abonnement nemen, maar kaarten met daarop een bepaalde belwaarde wordt even vaak gebruikt. Je koopt gewoon in een winkeltje een oplaad-kaartoplaadkaart, met daarop een paswoord en een nummer dat je belt om je belwaarde terug op te krikken. Je belt dan met een computer die standaard op Chinees staat ingesteld, maar als je er net genoeg van begrijpt om op het juiste moment op de juiste knop te drukken, kan je er ook wel Engels uit sleuren. Dan nog is het niet simpel want het aantal mogelijkheden en instellingen is nogal uitgebreid. De "standaard" expat spendeert zo'n ¥100 (10 euro) per maand; toeristen wellicht wat minder. Zo'n herlaad-kaartherlaadkaart bestaat in versies van ¥100 en ¥50, maar ook hier kan je wel wat afpingelen tot zo'n ¥80 of lager.
 
Met zo'n gsm kan je niet naar het buitenland bellen. Hiervoor moet je even langsgaan bij een kantoor van China Mobile of China Unicom en vragen dat ze dit aanzetten. Dat kost je mogelijk een waarborg. Ook voor internationale gesprekken kan je met een prepaid-kaartprepaidkaart aan de slag; draai gewoon het nummer op de kaart zoals je met een vaste lijn zou doen, en de kosten gaan dan van die kaart af, en niet van je gsm-rekening.
 
Het Chinese gsm-systeem draait op 900 MHz, en dus hebben de meeste mobieltjes die frequentie. Dat is ook de frequentie in Europa, Zuid-OostZuidoost-Azië en Australië, maar in de VS, Canada of Zuid-Amerika werkt zo'n toestel niet (daar hebben ze 1900 of 850 MHz). Eventueel kan je een gsm kopen die het over de hele wereld doet dankzij ondersteuning voor meerdere frequenties:
* Panasonic heeft een aantal modellen met drie frequenties (900/1800/1900).
* Idem voor Nokia, bijvoorbeeld de 6310i [http://europe.nokia.com/nokia/0,1522,,00.html?orig=/phones/6310i/].
Regel 915:
Je kan dit allemaal zonder problemen kopen in China, maar de prijzen liggen iets lager in Hong Kong (Hong Kong heeft ten andere zowel 900 als 1800 MHz in plaats van het exclusieve 900Mhz in China zelf).
 
In het westen hangt een gsm soms "vast" aan de provider bij wie je het pakket hebt gekocht, maar in China is dit nooit het geval; schuif er om het even wiens SIM-kaartsimkaart in en het ding blijft werken.
 
Omgekeerd wil dit ook zeggen dat als je al een gsm hebt die met de Chinese frequentie werkt (normaal wel het geval dus voor ons Europeanen), je ook gewoon een SIM-kaartsimkaart kan kopen die je dan in je gsm stopt. Dan heb je ineens een Chinees telefoonnummer, met al wat belwaarde op de kaart zodat je meteen aan de slag kan. Ook hier geldt dat zo'n kaart aan een bepaalde stad of streek kan vasthangen, dus je kan niet de baan op en verwachten dat je gsm altijd en overal blijft werken. Je hebt redelijk wat ruimte om te onderhandelen, waardoor je maar zelden de werkelijke belwaarde hoeft te betalen. De Chinezen gaan uit bijgeloof namelijk telefoonnummers vermijden met daarin het cijfer 4, want dat brengt ongeluk. Verkopers zijn dan ook wat blij dat ze deze "onverkoopbare" SIM-kaartensimkaarten aan een buitenlander kwijt geraken voor een zacht prijsje, wat kan gaan tot 50% korting.
 
====Zone-nummersZonenummers====
 
Het internationale oproepnummer voor China is '''86'''. Voor een gesprek binnen het land gelden de volgende systemen:
* In grote steden met nummers van acht cijfers wordt een zone-nummerzonenummer gebruikt van twee cijfers. Bijvoorbeeld, Beijing is (0)10 plus een telefoonnummer van acht cijfers. Op andere plaatsen bestaan telefoonnummers uit zeven of acht cijfers, plus een zone-nummerzonenummer van drie cijfers dat niet begint met 0, 1 of 2. Bijvoorbeeld, Zhuhai gebruikt 0756 plus 7 cijfers. Het noorden heeft de kleinere getallen, het zuiden de grotere.
* Regulier gsm-gebruik werkt zonder zone-nummerzonenummer. Het telefoonnummer bestaat uit 130 of 132 gevolgd door 8 cijfers (China Unicom, GSM); 133 plus 8 cijfers (China Unicom, CDMA); 134 tot 139 plus 8 cijfers (China Mobile, GSM).
* Sommige mobiele telefoons (小灵通 ''xiǎo língtōng'') werken enkel in een welbepaalde stad. Deze hebben dan ook een telefoonnummer dat identiek is qua vorm met de normale nummers voor vaste lijnen in die stad. Zowel in aankoop als gebruik is dit de goedkoopste optie, maar echt geschikt voor een reiziger is het meestal niet. De gebruikte technologie is noch GSM noch CDMA, maar eigenlijk gewoon een soort opgefokte draadloze telefoon genaamd PHS.