Lanzarote: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
k →Info: kleinigheden |
|||
Regel 34:
'''Lanzarote''' is het oudste eiland van de [[Canarische eilanden]]; een kleine 19 miljoen jaar geleden is dit eiland uit de diepten van de Atlantische Oceaan verrezen. Verwacht op dit eiland geen tropische weelde of zacht groen, Lanzarote is kaal, woest en ruig. Wie zich durft te wagen aan dit avontuur en hiervoor openstaat, zal Lanzarote in vuur en vlam zetten. Dit eiland is als geen ander een "ruwe bolster met een blanke pit".
Dat Lanzarote is gevormd door vulkanen is bekend, maar dat dit zelfs nu nog voortduurt, vaak een stuk minder. De laatste grote erupties op het eiland vonden plaats tussen 1730 en 1736 in het gebied van de ''Montañas del Fuego'' (Vuurbergen) wat nu beter bekend staat als het Nationaal Park '''Timanfaya'''. Het eiland is met deze laatste uitbarstingen bijna een derde groter geworden, en nog altijd zijn de sporen hiervan in het park duidelijk zichtbaar. Dat deze slapende vulkanen nog altijd
Zo ruw, dor en ruig als het eiland is, zo schattig, lieflijk en ingetogen zijn de talloze (kleine) dorpjes in het binnenland. In dorpen als ''Mancha Blanca'', ''Tahiche'' en ''Orzola'' is niets te ontdekken dat ook maar enigszins met vulkanisme verband houdt, of met de omstandigheden waarin deze dorpen zijn ontstaan. Opvallend is dat er op het eiland maar weinig wolkenkrabbers, flatgebouwen en andere hoogbouw te vinden zijn. Dit is met name te danken aan de kunstenaar en architect [[:Wikipedia:nl:César Manrique|César Manrique]] (1919-1992), die op het eiland bijna de status van heilige heeft. Overal op het eiland tref je kunstwerken, verwijzingen en namen aan die door hem zijn gemaakt of bedacht, of die te maken hebben met zijn nalatenschap. Sommige van de huizen waarin hij heeft gewoond, zijn musea geworden, bijvoorbeeld in Haría en Tahiche
In tegenstelling tot wat je zou denken, is de bodem van een vulkanisch eiland niet per definitie vruchtbaar. Dat bewijzen de talloze inventieve pogingen die de bewoners doen om nog iets verbouwen. Wijnbouwgebied ''La Geria'' bijvoorbeeld is een prima voorbeeld met talloze kleine "kuiltjes" waarin druivenranken groeien die, op het eerste gezicht, op sterven na dood zijn. Toch slagen de bewoners er in om bijna ieder jaar een leuke oogst bij elkaar te sprokkelen en zo een hele aparte wijn te ontwikkelen met een geheel eigen smaak. Deze wijn is beroemd over heel de wereld en moet je eigenlijk een keer geproefd hebben bij een bezoek aan het eiland. Vanuit San Bartolomé is een leerpad uitgezet waarlangs op borden in het Spaans en het Engels wordt uitgelegd hoe hier landbouw wordt bedreven. Helaas wordt de markering niet overal goed onderhouden, dus neem een detailkaart mee.
Het toerisme is op '''Lanzarote''' pas op gang gekomen in de jaren zestig, waarbij een einde kwam aan de status van het eiland als armste gebied van Spanje. Toerisme is nu een van de belangrijkste pijlers van de lokale economie op het eiland; 85% van de bewoners op het eiland is direct of indirect in deze tak van dienstverlening werkzaam.
Regel 85:
|-
|style="width:150px;font-weight:bold;text-align:left;"|19e eeuw
|In 1852 wordt Lanzarote uitgeroepen tot vrijhandelszone, wat de lokale economie een enorme impuls geeft. Veel eilanders vertrekken echter in een tweede emigratiegolf als Spanje zijn laatste koloniën kwijtraakt.
|-
|style="width:150px;font-weight:bold;text-align:left;"|1936 - 1978
|Tijdens het bewind van de dictator ''Generaal Franco'' zijn de eilanden
|-
|style="width:150px;font-weight:bold;text-align:left;"|1978 - 2005
|De dood van dictator Franco (1978) en de toetreding tot de EU van Spanje (1986) leidden tot hoop voor Lanzarote en de andere eilanden. De welvaart en het toerisme nemen nu langzamerhand toe. César Manrique komt in 1992
|-
|style="width:150px;font-weight:bold;text-align:left;"|2006 - heden
|
|}
| |||